Ellin Maria Agnes Robles

600,00 incl. btw

(1951-2011) Bestuurder en columnist

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik.
Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Ellin Robles werd geboren in Suriname en was de jongste in een gezin van negen kinderen. Door een zuurstofgebrek bij de geboorte was ze licht spastisch. Toen haar vader in 1962 overleed, bleef haar moeder achter met de kinderen. In 1970 besloot Robles rechten te gaan studeren aan de Universiteit van Suriname. Ze werd politiek actief en schreef in 1972 twee stukken waarin ze het idee uitte om discriminatie met geweld tegen te gaan, precies zoals de Amerikaanse Black Power-beweging voorstond. Daarnaast was ze betrokken bij de rechtswinkel in Paramaribo. Na haar afstuderen werkte ze als juridisch medewerker bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Suriname.

Lees meer

Uitverkocht

Add to Wishlist
Add to Wishlist

Quick Comparison

SettingsEllin Maria Agnes Robles removeAnnie M.G. Schmidt removeHenriette Boas removeThea Beckman removeSylvia Millecam removeWilliam Diederich Kuik remove
NameEllin Maria Agnes Robles removeAnnie M.G. Schmidt removeHenriette Boas removeThea Beckman removeSylvia Millecam removeWilliam Diederich Kuik remove
Image
SKU
Rating
Price600,00 incl. btw600,00 incl. btw600,00 incl. btw600,00 incl. btw600,00 incl. btw600,00 incl. btw
Stock

Uitverkocht

Uitverkocht

Uitverkocht

Uitverkocht

AvailabilityUitverkochtUitverkochtUitverkochtUitverkocht
Add to cart

Lees meer

Lees meer

Toevoegen aan winkelwagen

Lees meer

Toevoegen aan winkelwagen

Lees meer

Description

(1951-2011) Bestuurder en columnist

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Ellin Robles werd geboren in Suriname en was de jongste in een gezin van negen kinderen. Door een zuurstofgebrek bij de geboorte was ze licht spastisch. Toen haar vader in 1962 overleed, bleef haar moeder achter met de kinderen. In 1970 besloot Robles rechten te gaan studeren aan de Universiteit van Suriname. Ze werd politiek actief en schreef in 1972 twee stukken waarin ze het idee uitte om discriminatie met geweld tegen te gaan, precies zoals de Amerikaanse Black Power-beweging voorstond. Daarnaast was ze betrokken bij de rechtswinkel in Paramaribo. Na haar afstuderen werkte ze als juridisch medewerker bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Suriname. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Op 28-jarige leeftijd vertrok Robles naar Nederland en vond vrijwel direct een baan bij de gemeente Amsterdam. In 1982, op het moment van de decembermoorden, was Robles voor langere tijd in Suriname. Ze onderzocht een mogelijke terugkeer maar in de onrust na de moorden moest ze met haar familie vluchten naar Albina, aan de grens met Frans Guyana. Een jaar later keerde ze terug naar Amsterdam, maar ze ging al gauw naar New York om daar te werken in een onderwijsprogramma voor kansarme kinderen. In 1985 was ze medeoprichter van het Gemeentelijk Allochtonen Overleg van Amsterdam. Robles werkte in sneltreinvaart aan haar carrière. Zo werd ze in 1991 gevraagd om de Amsterdamse Stichting Blijf van m’n lijf te reorganiseren. Daar kwam ze in contact met Judith Meijer, met wie ze tot haar dood zou samen blijven. Ze werd in 1992 directeur van Het Muziekpakhuis en zes jaar later werd ze directeur van de Hortus Botanicus in Amsterdam. Rond de eeuwwisseling werd die functie opgevolgd met een positie als directeur van welzijnsorganisatie Alcidez  ZO. In 2003 stelde ze daar financiële misstanden van het bestuur aan de orde, met als gevolg dat zij op nonactief werd gezet. Ze nam een sabbatical en begon als columniste bij Het Parool. Naast haar werk was Robles voorzitter van de Stichting Flamboyant (landelijk documentatiecentrum voor zwarte vrouwen), voorzitter van de Stichting Maatschappij Oude en Nieuwe Media, van Tegen Haar Wil Amsterdam, de Landelijke Ombudsvrouw, Stichting Kinderen van de Vrede, de Muziekschool Amsterdam en Women Inc. Haar leven lang zette ze zich in voor gelijke rechten van minderheden door deel te nemen aan werkgroepen en discussies of via haar columns. Vanaf 2004 kreeg Robles in toenemende mate last van haar gezondheid, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ze zocht hulp om menswaardig te kunnen sterven, maar kreeg die hulp niet. Daarom besloot ze in 2010 te versterven, dat ze heeft beschreven in het boek Banneling. Robles overleed op 2 november 2011. Materiaal:   foto, textiel, borduursel Fotograaf:  Suzanne Dorrestein [/expander_maker]

Anna Maria Geertruida Schmidt (1911-1995) Schrijver

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Anna Maria Geertruida Schmidt werd door iedereen Zus genoemd. Ze werd geboren in Kapelle (Zeeland) als dochter van een predikant. Haar jeugd was weinig gelukkig. Ze was een verlegen kind, mollig, droeg andere kleren dan haar leeftijdsgenootjes en kon al gauw lezen. De verhalen die haar moeder haar vertelde, vormden een welkome afleiding. Na de lagere  school ging Schmidt naar de HBS in Goes, volgens Schmidt een ‘akelige school’. Na haar eindexamen ging ze naar Den Haag om notariaat te studeren. Feest en mannen bleken veel interessanter. Ze raakte zwanger, liet abortus plegen en verruilde haar studie voor een cursus typen. In het najaar van 1932 begon Schmidt aan een opleiding tot bibliothecaresse.  In 1938 debuteerde ze met twee gedichten in het protestantschristelijke tijdschrift Opwaartsche Wegen. Vanaf 1941 was Schmidt directeur van de Openbare Bibliotheek in Vlissingen. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Met haar betrekking bij Het Parool werd het schrijftalent van Schmidts pas echt duidelijk. Aangemoedigd door mensen als Simon Carmiggelt, Han G. Hoekstra en Henri Knap schreef Schmidt versjes voor het journalistencabaret ‘De Inktvis’. Voortdurend was het kleinburgerlijke onderwerp van Schmidts pen. Haar vrolijke en ironische toon was waar de samenleving behoefte aan had. In 1948 ontmoette Schmidt via een contactadvertentie haar man Dick van Duijn. Omdat hij getrouwd was duurde het jaren voordat ze echt samen konden zijn. Zijn vrouw weigerde te scheiden. Bijna vier jaar na de geboorte van hun zoon Flip, in 1954, gingen Schmidt en Van Duijn samenwonen. Schmidt was inmiddels bekend geworden met het radiohoorspel In Holland staat een huis dat tussen 1952 en 1958 werd uitgezonden door de VARA. In 1957 nam Schmidt afscheid van Het Parool om zich te kunnen richten op musicals en stukken voor toneel en tv. Ze schreef de serie Pension Hommeles, de succesvolle TV-serie Ja zuster, nee zuster en de musicals Heerlijk duurt het langst en Wat een planeet. Voor haar eerste, niet in opdracht geschreven, kinderroman Minoes ontving Schmidt in 1971 een Zilveren Griffel. De Arbeiderspers wilde Pluk van  de Petteflet niet publiceren maar Schmidts zaakwaarnemer wist uitgeverij Querido te interesseren. Het boek met illustraties van Fiep Westendorp won ook een Zilveren Griffel. Otje kreeg de Gouden Griffel in 1981.Om de drukte te ontvluchten, was Schmidt steeds vaker in Zuid-Frankrijk. Maar hier miste ze haar vrienden en de gezelligheid. De relatie met Van Duijn werd bovendien steeds problematischer: hij was ziek, erg jaloers en somber. Ze keerden daarom terug naar Nederland. Daar koos Van Duijn voor de dood. Schmidt was aan zijn zijde. Na deze ingewikkelde periode pakte Schmidt haar pen weer op, maar veel verscheen er  niet meer. Wel stond ze uitgebreid in de belangstelling met vele interviews, optredens en herdrukken van haar werk. Na de Constantijn Huygensprijs in 1987 kreeg Schmidt in 1988 de Hans Christian Andersenprijs uit handen van Astrid Lindgren. Kort na haar 84ste verjaardag overleed Annie M.G.  Schmidt. Drie biografieën werden over Schmidt geschreven. Ook een televisieserie over haar leven volgde. Er kwam bovendien een jaarlijkse Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied, een jaarlijkse Annie M.G. Schmidtdag op 20 mei, een Annie M.G. Schmidtleerstoel voor jeugdliteratuur, een website en Annie Schmidt werd een van de vijftig vensters in de canon van Nederland. Materiaal:   foto, elastiekjes Fotograaf:  onbekende fotograaf [/expander_maker]

(1911-2001) Journalist en publicist

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Henriette Boas groeide op in een traditioneel, maar liberaal, Amsterdams joods gezin. Ze rondde het Stedelijk Gymnasium af en ging, net als haar vader, klassieke talen studeren. Boas werd lid van de Amsterdamse Vrouwelijke Studenten Vereeniging en ze trad toe tot de Nederlandse Zionistische Studentenorganisatie. Voor de ‘joodse zaak’ zou ze zich haar leven lang inzetten. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Boas vertrok in februari 1940 naar Parijs, waar ze de Duitse inval meemaakte. Haar broer en zus waren toen al naar Palestina geëmigreerd. Zelf kon ze Parijs ontvluchten door de oversteek naar Londen te maken. Ze verhuisde in 1947 naar Jeruzalem en maakte een jaar later de stichting van de staat Israël mee. In Israël werkte ze als freelance journalist. Maar het leven in de nieuwe staat was zwaar en in 1951 keerde ze terug naar Amsterdam. Eenmaal terug op Nederlandse bodem werd Boas correspondent voor diverse Israëlische kranten zoals Ha-aretz en The Jerusalem Post. Daarnaast leverde ze bijdragen aan diverse joodse bladen en hield ze zich bezig met het schrijven van ingezonden brieven. Iets dat haar de naam ‘koningin van de ingezonden brief’ opleverde. Vanwege de beperkte inkomsten besloot ze ook aan de slag te gaan als docent klassieke talen. Bekendheid verwierf ze met haar rol in de zogenaamde Weinreb-affaire en de zaak Menten. Boas geloofde de verzetsverhalen van Weinreb niet en kreeg ook gelijk. Boas gaf een tip in de zaak Menten over de geplande veiling van zijn bezittingen. Die tip leidde tot nieuw onderzoek naar Mentens oorlogsverleden én een nieuwe veroordeling. Te midden van duizenden boeken, knipsels en tijdschriften overleed Boas in 2001 door een val in haar huis. Drie jaar later werd de Dr. Henriette Boas Prijs in het leven geroepen voor opmerkelijke journalistieke en populairwetenschappelijke prestaties. Materiaal:   foto, textiel Fotograaf:  Philip Mechanicus [/expander_maker]

(Theodora Beckmann-Petie) (1923 - 2004) Schrijver

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Thea Beckmann-Petie was enig kind in een Rotterdams gezin. Door de crisis in de jaren dertig van de vorige eeuw was er weinig geld. Haar vader vond het van belang dat ze een vak leerde. Daarom ging ze naar de industrieschool.  Dat bleek echter geen succes en ze vervolgde haar weg op de ULO (Uitgebreid Lager Onderwijs). De oorlog betekende echter het einde van haar scholing. Ze ging  aan het werk en kreeg een kantoorbaan. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Beckmann richtte zich in eerste instantie op haar gezin. Pas toen de kinderen ouder waren, nam ze de ruimte om te schrijven en te studeren. Op de avondschool haalde ze haar atheneumdiploma. Daarna studeerde ze sociale  psychologie. Omdat de uitgeverij haar achternaam te Duits vond klinken, gebruikte ze als schrijver haar achternaam zonder de tweede n: Beckman. Thea Beckman debuteerde in 1957. Met Kruistocht in spijkerbroek brak ze in 1973 door. Beckman belichtte in haar boeken het leven van gewone mensen. Met name waar kinderen zoal tegenaan lopen en waar zij tegen moeten vechten, komt in haar werk aan de orde. Gelijke behandeling van meisjes en vrouwen keerde als thema ook regelmatig terug in haar werk. Beckman deed uitgebreid onderzoek naar de historische context van haar hoofdpersonen. Uiteindelijk schreef Beckman meer dan 30 boeken, waarvan er tijdens haar leven 1,75 miljoen werden verkocht. Ze won diverse prijzen, waaronder twee Zilveren Griffels en een Gouden Griffel voor Kruistocht in spijkerbroek. Beckman overleed in 2004, helaas net voor ze de verfilming van Kruistocht in spijkerbroek. Materiaal:   foto, boek, borduursel Fotograaf:  Rob Mieremet [/expander_maker]

(Sylvia Maria Millecam)(1956-2016) Acteur, tv-persoonlijkheid en comédienne

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

Sylvia Millecam wist al vroeg dat ze actrice wilde worden. In de kerk speelde ze mee in toneelstukken en zong ze in het koor. Ze deed in 1975 auditie voor de kleinkunstacademie in Amsterdam, maar ze werd niet aangenomen. Na bij meerdere academies te hebben geauditeerd werd ze in 1977 toegelaten in Maastricht. Al gauw, nog tijdens haar studie, maakte Millecam haar televisiedebuut. Na haar opleiding speelde ze in verschillende tv-series, toneelstukken en films. Bekend werd ze met programma’s als Het Klokhuis en Ook dat nog!. In de jaren negentig presenteerde Millecam onder andere het programma Knoop in je zakdoek. In 1989 stond ze in de Playboy. Het nummer Brand nam ze in 1992 op, een Engels nummer gezongen in Overijssels dialect. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] In 1999 werd een knobbeltje gevonden in haar borst. Vanwege een slechte ervaring van haar vader met de medische wereld, besloot Millecam zich niet te wenden tot de reguliere geneeskunde. Een half jaar later was de tumor gegroeid. Bestraling, amputatie en chemotherapie werden voorgesteld, maar Millecam weigerde. Gebedsgenezeres Jomanda adviseerde geen operatie te ondergaan en ook andere alternatieve artsen stelden dat het geen kanker was. Uiteindelijk overleed Millecam in de zomer van 2001 aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker. Door het Openbaar Ministerie, de Inspectie voor de Gezondheidszorg en het Medisch Tuchtcollege werden onderzoeken ingesteld. Drie artsen werden geschorst wegens misleiding, onkunde en het onnodig laten lijden van Millecam. Jomanda werd vrijgesproken maar twee andere alternatieve artsen kregen een voorwaardelijke celstraf. Materiaal:   foto, knoopjes Fotograaf:  onbekende fotograaf [/expander_maker]

(Dirkje Kuik) (1929-2008) Beeldend Kunstenaar en schrijver

Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.

Beschrijving

William Kuik, geboren in Utrecht, ontdekte al vroeg dat hij in een verkeerd lichaam geboren was. Zijn ouders vonden het geen probleem dat hij gekleed als meisje naar school ging, maar het zorgde voor veel pesterijen en vechtpartijen. Kuik studeerde korte tijd aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam, maar werd daar weggestuurd vanwege zijn eigenwijsheid. Hij stortte zich in het kunstenaarsleven en wist met allerhande zaken geld te verdienen. Hij verfijnde zijn litho- en etstechniek en werd vanwege de hoge kwaliteit ervan door M.C. Escher en Jan Mankes gevraagd reproducties te maken. Kuik maakte ook eigen werk. Hij werkte als autonoom graficus en als illustrator van kinderboeken en voor tijdschriften als bijvoorbeeld Vrij Nederland. Tussen 1960 en 1970 schreef Kuik recensies voor Het Parool. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Kuik trouwde in 1958 met Marijke van Vuren. In die relatie kreeg Kuik de ruimte te onderzoeken hoe hij zijn genderidentiteit verder voor zich zag, maar in 1970 werd het huwelijk toch ontbonden. In de Utrechtse kunstscène had Kuik inmiddels een centrale positie ingenomen. Met schilder Joop Moesman en graficus Henc van Maarsseveen richtte hij in 1960 het grafisch genootschap De Luis op. Tientallen kunstenaars zouden zich aan het genootschap verbinden. In de jaren zestig begon Kuik ook met schrijven en in 1969 werd een dichtbundel uitgebracht en een door hemzelf geïllustreerd prozaboek. Een grote diversiteit aan boeken zou nog volgen, variërend van historische romans tot thrillers. Kuik besloot in 1977 zich vanaf dat moment Dirkje te noemen en uitsluitend vrouwenkleding te dragen. Ook buiten de deur. In 1979 begon het medisch traject om vrouw te worden. Uiteindelijk vond de geslachtsoperatie in Londen plaats. De wachttijden in Nederland waren langer dan tien jaar. Over haar ervaringen schreef Kuik het boek Huishoudboekje met rozijnen. Ook in artikelen en interviews vertelde ze openlijk over haar geslachtsverandering en streed ze voor de erkenning van transseksuelen. In 1985 won Kuik een zaak tegen de staat die erom draaide dat Kuik zich met haar gewenste naam en sekse bij de burgerlijke stand kon inschrijven. Als vrouw had Kuik alleen nog relaties met mannen. Tot haar dood had ze een relatie met metselaar Jo Nijenhuis. Zelf trok ze zich steeds meer terug uit het openbare leven, maar bleef wel werkzaam. Kuik stierf onverwacht in 2008. Haar huis werd opengesteld als museum. Materiaal:   foto, borduurwerkje, draad Fotograaf:  Jaap de Boer [/expander_maker]
Content
WeightN/BN/BN/BN/BN/BN/B
DimensionsN/BN/BN/BN/BN/BN/B
Additional information
Select the fields to be shown. Others will be hidden. Drag and drop to rearrange the order.
  • Image
  • SKU
  • Rating
  • Price
  • Stock
  • Availability
  • Add to cart
  • Description
  • Content
  • Weight
  • Dimensions
  • Additional information
  • Attributes
  • Custom attributes
  • Custom fields
Click outside to hide the comparison bar
Compare