Ien van den Heuvel
€600,00 incl. btw
(Carolina de Blank – van den Heuvel ) (1927-2010) Politicus
Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik.
Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.
Beschrijving
Carolina Blank kwam ter wereld in Tiel en groeide op in een protestants gezin. Na de oorlog haalde De Blank haar HBS-B diploma om daarna als secretaresse aan de slag te gaan. Bij de oprichting van de Partij van de Arbeid op 9 februari 1946 gaf ze zich direct op als lid. Op haar twintigste liet De Blank zich dopen in de Hervormde Kerk. In 1950 trouwde ze met Ad van den Heuvel. Gedurende de jaren klom De Blank op binnen de PvdA, van lid naar lid van het hoofdbestuur van de Vrouwenbond. In 1969 volgde het voorzitterschap van het Vrouwenkontact, de opvolger van de Vrouwenbond. Ze presenteerde in 1971 het Eerste Nederlandse Rooie Vrouwen plannen boek. Ook in dat jaar werd ze gekozen als tweede vicevoorzitter van het partijbestuur, in 1972 als eerste vicevoorzitter. Ook werd ze lid van het hoofdbestuur van de VARA en de Reclameraad. Vanaf 1974 nam ze zitting in de Eerste Kamer. Daar verdedigde ze de abortuswet. Op initiatief van De Blank werd in 1974 de Emancipatiekommissie ingesteld, een officieel instituut dat zich met de emancipatiethematiek bezighield. Op 10 april 1975 werd De Blank gekozen tot partijvoorzitter van de PvdA. Twee jaar later werd ze herkozen, maar in 1979 stapte ze op toen het tweede kabinet Den Uyl er niet kwam. Vanaf 1979 was De Blank lid van het Europees Parlement. Mede op haar initiatief werd een commissie opgericht om een rapport te maken over de positie van vrouwen in de Europese Gemeenschap. Van 1982 tot 1984 was ze lid van de commissie die hier onderzoek naar deed. Ook werd ze in 1984 lid van de Commissie Rechten van de Vrouw en voorzitter van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Na haar politieke loopbaan bleef ze nog actief binnen het IKV. De Blank overleed op 83-jarige leeftijd in haar woonplaats Heemskerk. Materiaal: foto borduurwerkje Fotograaf: Bert Verhoef
Quick Comparison
| Settings | Ien van den Heuvel remove | Isabella Henriette van Eeghen remove | Maria Austria remove | Johanna Adriana Appels remove | Juliana remove | Cox Habbema remove |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Name | Ien van den Heuvel remove | Isabella Henriette van Eeghen remove | Maria Austria remove | Johanna Adriana Appels remove | Juliana remove | Cox Habbema remove |
| Image | |  |  |  |  |  |
| SKU | ||||||
| Rating | ||||||
| Price | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw |
| Stock | Uitverkocht | Uitverkocht | ||||
| Availability | Uitverkocht | Uitverkocht | ||||
| Add to cart | ||||||
| Description | (Carolina de Blank - van den Heuvel ) (1927-2010) PoliticusInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingCarolina Blank kwam ter wereld in Tiel en groeide op in een protestants gezin. Na de oorlog haalde De Blank haar HBS-B diploma om daarna als secretaresse aan de slag te gaan. Bij de oprichting van de Partij van de Arbeid op 9 februari 1946 gaf ze zich direct op als lid. Op haar twintigste liet De Blank zich dopen in de Hervormde Kerk. In 1950 trouwde ze met Ad van den Heuvel. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Gedurende de jaren klom De Blank op binnen de PvdA, van lid naar lid van het hoofdbestuur van de Vrouwenbond. In 1969 volgde het voorzitterschap van het Vrouwenkontact, de opvolger van de Vrouwenbond. Ze presenteerde in 1971 het Eerste Nederlandse Rooie Vrouwen plannen boek. Ook in dat jaar werd ze gekozen als tweede vicevoorzitter van het partijbestuur, in 1972 als eerste vicevoorzitter. Ook werd ze lid van het hoofdbestuur van de VARA en de Reclameraad. Vanaf 1974 nam ze zitting in de Eerste Kamer. Daar verdedigde ze de abortuswet. Op initiatief van De Blank werd in 1974 de Emancipatiekommissie ingesteld, een officieel instituut dat zich met de emancipatiethematiek bezighield. Op 10 april 1975 werd De Blank gekozen tot partijvoorzitter van de PvdA. Twee jaar later werd ze herkozen, maar in 1979 stapte ze op toen het tweede kabinet Den Uyl er niet kwam. Vanaf 1979 was De Blank lid van het Europees Parlement. Mede op haar initiatief werd een commissie opgericht om een rapport te maken over de positie van vrouwen in de Europese Gemeenschap. Van 1982 tot 1984 was ze lid van de commissie die hier onderzoek naar deed. Ook werd ze in 1984 lid van de Commissie Rechten van de Vrouw en voorzitter van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Na haar politieke loopbaan bleef ze nog actief binnen het IKV. De Blank overleed op 83-jarige leeftijd in haar woonplaats Heemskerk. Materiaal: foto borduurwerkje Fotograaf: Bert Verhoef [/expander_maker] | (1913-1996) Archivaris en historicaInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingIsabella (Isa) van Eeghen werd geboren in een vooraanstaand bankiersgezin en groeide op in de zogenaamde gouden bocht op de Herengracht in Amsterdam. Na de lagere school werd ze tot haar spijt naar de Middelbare Meisjes School gestuurd, terwijl zij later juist verder wilde studeren. Om dit toch te kunnen bereiken, behaalde ze na de MMS in 1931 het Staatsexamen Gymnasium A. Daarna studeerde ze geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Op 9 december 1941 promoveerde Van Eeghen met een studie naar vrouwenkloosters in Amsterdam. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Mejuffrouw Van Eeghen, zoals zij zichzelf noemde, volgde na haar studie de archiefopleiding en inventariseerde vrijwillig het archief van de Waalse emeente in Amsterdam. Omdat er geen functie was als archivaris besloot ze een administratieve functie aan te nemen bij het Amsterdams Gemeentearchief. In 1947 werd ze uiteindelijk aangesteld als adjunctarchivaris. Twee jaar eerder was ze uit het ouderlijk huis vertrokken om met vijf andere dames te gaan wonen aan de Prinsengracht. Van een huwelijk zou het nooit komen. In 1946 trad Van Eeghen als eerste vrouw toe het bestuur van het Genootschap Amstelodamum. Ze bleef tot 1967 ook het enige vrouwelijke bestuurslid. Van Eeghen schreef meer dan 600 artikelen in onder andere in Amstelodamum. Maandblad voor de kennis van Amsterdam en het Jaarboek van het Genootschap Amstelodamum. Het wetenschappelijke werk gaf ze de voorkeur in plaats van hogerop te klimmen in de archiefwereld. Haar functie als adjunct gaf haar de ruimte te publiceren. Tot haar dood bleef Van Eeghen schrijven, bijvoorbeeld over kloosters, dienstmeisjes, kunstenaars, gilden, kerken, drukkers en boekhandelaars, kranten, huizen, moorden, waaiers, hofjes, kinderen en dagboeken; alles altijd in relatie tot de stad Amsterdam. Omdat ze vraagstukken tot op de bodem uitzocht, werd ze ook wel de ‘Miss Marple van de Amsterdamse geschiedschrijving’ genoemd. Belangrijke publicaties waren De Amsterdamse Boekhandel, 1680-1725 (1960-1978) en De gilden. Theorie en praktijk uit 1965. Het Dagboek van broeder Wouter Jacobsz. (Gualtherus Jacobi Masius), prior van Stein (1572- 1578) dat zij ontdekte, is een belangrijke bron van informatie over de eerste jaren van de Nederlandse Opstand. Van Eeghen zorgde er ook voor dat het Gemeentearchief de unieke collectie negatieven van Jacob Olie (1834-1905) aankocht. Van Eeghen verzamelde niet alleen kennis. Ze verzamelde ook prenten en tekeningen en had een bijzondere collectie waaiers, die ze naliet aan het Koninklijk Oudheidkundig Genootschap. Voor het Gemeentearchief kocht ze 138 tekeningen aan van tekenaar Christiaan Andriessen. Ze bleef tot haar dood in 1996 schrijven; het liefst aan de keukentafel in het huis aan de Prinsengracht. Uit de laatste stukken blijkt dat haar mentale gesteldheid achteruit ging. Voor de Amsterdamse geschiedschrijving is Van Eeghen van groot belang geweest. Ze ontving dan ook de Bucheliusprijs (1958), de Menno Herzbergerprijs (1965), de Zilveren Penning van de stad Amsterdam (1971) en de Zilveren Museummedaille van de stad Amsterdam (1988). Ze overleed in 1996 aan een hersenbloeding. Materiaal: foto, collage Fotograaf: W.M. Alberts [/expander_maker] | (Maria Karoline) (1915 - 1975) FotograafInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingMaria Oestreicher werd geboren in Karlsbad (in het tegenwoordige Tsjechië) en groeide op in een artistiek joods milieu. In Wenen volgde ze een vakopleiding fotografie. Vanwege de steeds striktere maatregelen tegen joden verliet Oestreicher in 1937 Wenen om bij haar zus in Amsterdam te gaan wonen. Oestreicher fotografeerde daar modellen met de breipatronen van haar zus en besloot de naam Maria Austria te gebruiken. Ze trouwde in 1942 met de Duitse zakenman Hans Bial. Aan de oproep zich te melden in Westerbork gaf ze, in tegenstelling tot haar man en zus, geen gehoor. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Ze werkte als verpleegster en kindermeisje tot ze in 1943 moest onderduiken. In de onderduik kreeg ze een verhouding met verzetsstrijder Henk Jonker. Hij vervalste persoonsbewijzen met de door Austria genomen pasfoto’s. Na de bevrijding scheidde Austria van haar man en pakte ze haar werk weer op. Ze maakte modereportages, maar had een voorkeur voor maatschappelijk georiënteerde fotoreportages van Nederland in wederopbouw. In 1945 richtte ze met Henk Jonker, Aart Klein en Wim Zilver Rupe fotobureau Particam op, een samenvoeging van ‘partizanen camera’. Austria maakte naam als fotograaf van de podiumkunsten. Met Jonker werkte ze voor opdrachtgevers als het Holland Festival, de Nederlandse Opera Stichting en het Concertgebouworkest. Later, na de scheiding van Jonker, nam ze afstand van de glamourfotografie. Ze richtte zich op het experimentele en sociaal-politieke theater en maakte expressieve foto’s waarbij ze dicht op de huid van haar onderwerp zat. Als fotograaf zette ze zich vol overtuiging in om fotografie als volwaardige kunstdiscipline erkend te krijgen mét een eigen budget op de kunstbegroting. Fotografen zouden bovendien meer erkenning moeten krijgen, bijvoorbeeld door het vermelden van de naam van de fotograaf bij foto’s in de krant. Maria Austria overleed onverwachts op 59-jarige leeftijd. Haar naam leeft onder meer voort in het Maria Austria Instituut en de Maria Austria Prijs, die elke twee jaar door het Amsterdams Fonds voor de Kunst wordt uitgereikt. Materiaal: foto, collage, draad Fotograaf: zelfportret [/expander_maker] | (1906 - 1994) Actief in het verzet en PredikantInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingJohanna Appels werd geboren in Driebergen als jongste in een gezin met twee broers en twee zussen. Begin jaren dertig ontmoette ze de theologiestudent Bastiaan Ader. Hij werd in 1938 predikant in Nieuw-Beerta in Groningen. Johanna en Bastiaan Ader beschouwden hun gemeente als een binnenlandse zendingspost. Vooral communistische arbeiders moesten hun weg terugvinden naar de kerk. Johanna organiseerde het jeugdwerk, de catechisatie en de vrouwenvereniging. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de pastorie in Nieuw-Beerta een centrum voor hulp aan Joden en piloten. Met een aantal anderen beraamde Bastiaan Ader een ontsnappingsplan voor kamp Westerbork, maar hij werd verraden en moest onderduiken. Johanna Appels en haar dienstmeisje Tantje werden daarmee verantwoordelijk voor de dagelijkse zorg voor de zes onderduikers die bij hen verbleven. Bastiaan Ader werd in juli 1944 verraden. Johanna Appels, hoogzwanger, werd opgedragen de pastorie direct te verlaten. Bastiaan Ader werd op 20 november in Rhenen gefusilleerd. Appels legde de periode vast in haar oorlogsmemoires Een Groninger pastorie in de storm. Johanna Appels werd in 1973 benoemd tot hervormd predikant in Nieuw-Beerta, een belangrijke erkenning. Twee jaar later volgde een ingrijpende gebeurtenis: haar zoon en beeldend kunstenaar Bas Jan Ader verdween spoorloos tijdens een overtocht over de Atlantische Oceaan. Zelf stierf ze op 88-jarige leeftijd in 1994, als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, ontvanger van het Verzetsherdenkingskruis en de Yad Vashem-onderscheiding. Materiaal: foto, berenklauw Fotograaf: Lilliy Samuel [/expander_maker] | (1909-2004) Koningin der NederlandenInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingMet de geboorte van Juliana in 1909 was er opluchting dat er eindelijk een troonopvolger voor het Oranjehuis was. Na diverse miskramen van koningin Wilhelmina was de angst over het voortbestaan van de dynastie namelijk steeds groter geworden. Juliana groeide op in paleis Het Loo en de twee Haagse paleizen, Huis ten Bosch en Noordeinde. Het hof was geïsoleerd van de buitenwereld en was zeker niet modern te noemen. Om haar in contact te brengen met leeftijdsgenootjes kreeg Juliana les in een klasje met drie adellijke meisjes. Vanaf haar elfde volgde ze weer privéonderwijs om haar voor te bereiden op de troon. Juliana had een stevige wil en het lukte haar om te gaan studeren. Haar studietijd in Leiden was een plezierige tijd. Na haar studie werd Juliana geacht te trouwen. Er moest een geschikte echtgenoot gevonden worden maar dat bleek lastig. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Tijdens de wintersport in 1936 werd Juliana verliefd op de Duitse prins Bernard von Lippe-Biesterfeld. Op 7 januari 1937 trouwden ze in Den Haag. In Nederland betrokken ze Paleis Soestdijk. Daar werd in 1938 prinses Beatrix geboren. Een jaar later kwam prinses Irene. Met de inval van de Duitsers vertrokken Juliana en Bernhard met de kinderen naar Engeland. In Londen werd een regering in ballingschap gevormd. Voor hun veiligheid gingen Juliana en de kinderen later naar Canada. Juliana onderhield in Canada contact met de Amerikaanse president F.D. Roosevelt over de bevrijding van Europa. In 1943 werd prinses Margriet geboren. Twee jaar later vestigden Juliana en Wilhelmina zich in Breda. In augustus werd het gezin herenigd op Soestdijk. In 1947 werd daar prinses Marijke geboren, die zich later Christina zou gaan noemen. Op 4 september 1948 volgde Juliana haar moeder op. Ze wilde een koningin dichtbij haar volk zijn en liet zich daarom aanspreken als mevrouw. De kleine afstand tussen volk en staatshoofd zorgde voor een grote populariteit. Diverse crisissen zouden tijdens haar koningschap ontstaan. Zo ontstonden er botsingen over de redevoering die ze tijdens haar tournee door de Verenigde Staten wilde houden. Die had een zeer pacifistische insteek, niet passend bij het regeringsbeleid of het beleid van de NAVO. Prins Bernhard weigerde mee te gaan als Juliana de speech zou houden. Toch kreeg ze grotendeels haar zin. Een van de bekendste affaires was die van gebedsgenezeres Greet Hofmans. Het betekende een verstoring van de relatie met man en kinderen. Nadat Bernhard de kwestie openbaar had gemaakt, werd een commissie van drie heren ingesteld die het paar zouden moeten helpen. Juliana moest haar contact met Hofmans verbreken. Hierna waren het de huwelijken van de oudste dochters die tot spanningen leidden. In 1976 verschenen en berichten over steekpenningen die Bernhard zou hebben aangenomen van de vliegtuigfabriek Lockheed. Na haar abdicatie bleef Juliana actief bij de zorg voor ouderen en gehandicapten. In 2004 overleed ze. Juliana werd bijgezet in de Nieuwe Kerk in Delft. Net als haar ouders wilde ze in het wit begraven worden. Ook naar haar wens was dat een vrouw de begrafenisdienst leidde. Materiaal: foto, vilt Fotograaf: Harry Pot [/expander_maker] | (Cornelia) (1944-2016) Acteur en regisseurInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingCox Habbema groeide op in Amsterdam. Hier ging ze naar het gymnasium en studeerde ze later rechten. In een voorstelling van het studententoneel viel haar acteertalent op. Ze kreeg het advies naar de toneelschool te gaan. Habbema werd aangenomen en in 1967 studeerde ze af aan de Amsterdamse toneelschool.Daarna acteerde ze twee jaar bij toneelgroep Centrum. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Vanwege haar huwelijk met de Duitse acteur Eberhard Esche vertrok ze naar Oost-Duitsland. Ze voelde zich op haar plek in het maatschappelijke thea ter dat gedwongen was zich te verhouden tot het communistische bestuur. Ze behoorde tot een groep acteurs die kritisch was op het DDR-regime en continu probeerde aan de censuur te ontsnappen. Vanaf 1984 verbleef ze vaker in Nederland en in 1986 werd ze directeur van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Daar probeerde ze de programmering toegankelijker te maken voor een breder publiek. Na haar afscheid in 1996 werkte ze als freelanceregisseur voor toneel en opera en vervulde ze een aantal bestuursfuncties in de culturele sector. Cox Habbema overleed in 2016. Ze leed aan de ziekte van Alzheimer. Café Cox, aan de zijkant van de Amsterdamse Stadsschouwburg, herinnert nog altijd aan haar. In Berlijn houdt Theater Habbema haar streven naar kunst van maatschappelijk belang in ere met een programma van geëngageerd toneel, boekpresentaties en forumgesprekken. Materiaal: foto, klei, blauw strooizand Fotograaf: Roland Gerrits [/expander_maker] |
| Content | ||||||
| Weight | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B |
| Dimensions | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B |
| Additional information |
