Sophia Rosa Berghout
€600,00 incl. btw
(1909-1993) Harpist
Inzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik.
Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.
Beschrijving
Sophia (Phia) Berghout groeide op in een muzikaal rooms-katholiek gezin waarvan alle leden musiceerden. Op haar vijfde kreeg Berghout pianoles en wat later ook vioolles. Harp was haar grote liefde. Na haar eindexamens begon ze op vijftienjarige leeftijd aan de harpopleiding aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze kreeg er les van Rosa Spier. Tijdens haar studie werkte Berghout bij de Fritz Hirsch Operette in Den Haag. Na zes jaar haalde ze het orkestdiploma en het solistendiploma. In 1933 werd Berghout tweede harpist bij het Concertgebouworkest in Amsterdam. Ze werkte er met Willem Mengelberg, Eduard van Beinum, Pierre Monteux en diverse anderen. Na anderhalf jaar trouwde ze met Johannes den Hertog, vaste pianist van het orkest. In september 1945 werd Berghout eerste harpist. Niet lang daarna strandde haar huwelijk. De vele tournees en optredens gaven echter voldoende afleiding. Met dirigent Eduard van Beinum had Berghout een bijzondere relatie die ook zou leiden tot een relatie. Ze spraken vaak over hoe de positie van jonge musici verbeterd kon worden. Een jaar na de dood van Van Beinum, in 1960, richtte Berghout de Eduard van Beinum Stichting op. Doel was het bevorderen van de artistieke en maatschappelijke belangen van kunstenaars. In datzelfde jaar werd Berghout aangesteld als docent aan het Conservatorium van Maastricht. Het Concertgebouworkest verliet ze in 1961 om zich te richten op het werk van de stichting. In 1962 kocht de Eduard van Beinum Stichting buitenplaats ‘Queekhoven’ in Breukelen. Het werd een plaats voor ontmoeting en studie voor duizenden (internationale) musici en docenten. Berghout woonde er zelf ook in de tuinmanswoning. Zij gaf in de loop der jaren diverse malen compositie-opdrachten voor harpmuziek en nam verschillende belangrijke stukken op. Met een nieuwe leiding veranderde de koers van Queekhoven en werd het centrum uiteindelijk gesloten. Tot aan 1978 bleef Berghout docent in Maastricht. Ook daarna bleef ze nog actief om het harpspel te stimuleren. In 1993 overleed ze in Bilthoven. Haar Wurlitzer-harp werd gelegateerd aan de Muiderkring die het instrument afstaat aan een harpist die lid is van het genootschap. Materiaal: foto, borduurdraad Fotograaf: Harry Pot/Anefo
Quick Comparison
| Settings | Sophia Rosa Berghout remove | Cox Habbema remove | Annie M.G. Schmidt remove | Ien van den Heuvel remove | Ellen Burka remove | Clara de Vries remove |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Name | Sophia Rosa Berghout remove | Cox Habbema remove | Annie M.G. Schmidt remove | Ien van den Heuvel remove | Ellen Burka remove | Clara de Vries remove |
| Image | |  |  |  |  |  |
| SKU | ||||||
| Rating | ||||||
| Price | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw | €600,00 incl. btw |
| Stock | Uitverkocht | |||||
| Availability | Uitverkocht | |||||
| Add to cart | ||||||
| Description | (1909-1993) HarpistInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingSophia (Phia) Berghout groeide op in een muzikaal rooms-katholiek gezin waarvan alle leden musiceerden. Op haar vijfde kreeg Berghout pianoles en wat later ook vioolles. Harp was haar grote liefde. Na haar eindexamens begon ze op vijftienjarige leeftijd aan de harpopleiding aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze kreeg er les van Rosa Spier. Tijdens haar studie werkte Berghout bij de Fritz Hirsch Operette in Den Haag. Na zes jaar haalde ze het orkestdiploma en het solistendiploma. In 1933 werd Berghout tweede harpist bij het Concertgebouworkest in Amsterdam. Ze werkte er met Willem Mengelberg, Eduard van Beinum, Pierre Monteux en diverse anderen. Na anderhalf jaar trouwde ze met Johannes den Hertog, vaste pianist van het orkest. In september 1945 werd Berghout eerste harpist. Niet lang daarna strandde haar huwelijk. De vele tournees en optredens gaven echter voldoende afleiding. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Met dirigent Eduard van Beinum had Berghout een bijzondere relatie die ook zou leiden tot een relatie. Ze spraken vaak over hoe de positie van jonge musici verbeterd kon worden. Een jaar na de dood van Van Beinum, in 1960, richtte Berghout de Eduard van Beinum Stichting op. Doel was het bevorderen van de artistieke en maatschappelijke belangen van kunstenaars. In datzelfde jaar werd Berghout aangesteld als docent aan het Conservatorium van Maastricht. Het Concertgebouworkest verliet ze in 1961 om zich te richten op het werk van de stichting. In 1962 kocht de Eduard van Beinum Stichting buitenplaats ‘Queekhoven’ in Breukelen. Het werd een plaats voor ontmoeting en studie voor duizenden (internationale) musici en docenten. Berghout woonde er zelf ook in de tuinmanswoning. Zij gaf in de loop der jaren diverse malen compositie-opdrachten voor harpmuziek en nam verschillende belangrijke stukken op. Met een nieuwe leiding veranderde de koers van Queekhoven en werd het centrum uiteindelijk gesloten. Tot aan 1978 bleef Berghout docent in Maastricht. Ook daarna bleef ze nog actief om het harpspel te stimuleren. In 1993 overleed ze in Bilthoven. Haar Wurlitzer-harp werd gelegateerd aan de Muiderkring die het instrument afstaat aan een harpist die lid is van het genootschap. Materiaal: foto, borduurdraad Fotograaf: Harry Pot/Anefo [/expander_maker] | (Cornelia) (1944-2016) Acteur en regisseurInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingCox Habbema groeide op in Amsterdam. Hier ging ze naar het gymnasium en studeerde ze later rechten. In een voorstelling van het studententoneel viel haar acteertalent op. Ze kreeg het advies naar de toneelschool te gaan. Habbema werd aangenomen en in 1967 studeerde ze af aan de Amsterdamse toneelschool.Daarna acteerde ze twee jaar bij toneelgroep Centrum. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Vanwege haar huwelijk met de Duitse acteur Eberhard Esche vertrok ze naar Oost-Duitsland. Ze voelde zich op haar plek in het maatschappelijke thea ter dat gedwongen was zich te verhouden tot het communistische bestuur. Ze behoorde tot een groep acteurs die kritisch was op het DDR-regime en continu probeerde aan de censuur te ontsnappen. Vanaf 1984 verbleef ze vaker in Nederland en in 1986 werd ze directeur van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Daar probeerde ze de programmering toegankelijker te maken voor een breder publiek. Na haar afscheid in 1996 werkte ze als freelanceregisseur voor toneel en opera en vervulde ze een aantal bestuursfuncties in de culturele sector. Cox Habbema overleed in 2016. Ze leed aan de ziekte van Alzheimer. Café Cox, aan de zijkant van de Amsterdamse Stadsschouwburg, herinnert nog altijd aan haar. In Berlijn houdt Theater Habbema haar streven naar kunst van maatschappelijk belang in ere met een programma van geëngageerd toneel, boekpresentaties en forumgesprekken. Materiaal: foto, klei, blauw strooizand Fotograaf: Roland Gerrits [/expander_maker] | Anna Maria Geertruida Schmidt (1911-1995) SchrijverInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingAnna Maria Geertruida Schmidt werd door iedereen Zus genoemd. Ze werd geboren in Kapelle (Zeeland) als dochter van een predikant. Haar jeugd was weinig gelukkig. Ze was een verlegen kind, mollig, droeg andere kleren dan haar leeftijdsgenootjes en kon al gauw lezen. De verhalen die haar moeder haar vertelde, vormden een welkome afleiding. Na de lagere school ging Schmidt naar de HBS in Goes, volgens Schmidt een ‘akelige school’. Na haar eindexamen ging ze naar Den Haag om notariaat te studeren. Feest en mannen bleken veel interessanter. Ze raakte zwanger, liet abortus plegen en verruilde haar studie voor een cursus typen. In het najaar van 1932 begon Schmidt aan een opleiding tot bibliothecaresse. In 1938 debuteerde ze met twee gedichten in het protestantschristelijke tijdschrift Opwaartsche Wegen. Vanaf 1941 was Schmidt directeur van de Openbare Bibliotheek in Vlissingen. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Met haar betrekking bij Het Parool werd het schrijftalent van Schmidts pas echt duidelijk. Aangemoedigd door mensen als Simon Carmiggelt, Han G. Hoekstra en Henri Knap schreef Schmidt versjes voor het journalistencabaret ‘De Inktvis’. Voortdurend was het kleinburgerlijke onderwerp van Schmidts pen. Haar vrolijke en ironische toon was waar de samenleving behoefte aan had. In 1948 ontmoette Schmidt via een contactadvertentie haar man Dick van Duijn. Omdat hij getrouwd was duurde het jaren voordat ze echt samen konden zijn. Zijn vrouw weigerde te scheiden. Bijna vier jaar na de geboorte van hun zoon Flip, in 1954, gingen Schmidt en Van Duijn samenwonen. Schmidt was inmiddels bekend geworden met het radiohoorspel In Holland staat een huis dat tussen 1952 en 1958 werd uitgezonden door de VARA. In 1957 nam Schmidt afscheid van Het Parool om zich te kunnen richten op musicals en stukken voor toneel en tv. Ze schreef de serie Pension Hommeles, de succesvolle TV-serie Ja zuster, nee zuster en de musicals Heerlijk duurt het langst en Wat een planeet. Voor haar eerste, niet in opdracht geschreven, kinderroman Minoes ontving Schmidt in 1971 een Zilveren Griffel. De Arbeiderspers wilde Pluk van de Petteflet niet publiceren maar Schmidts zaakwaarnemer wist uitgeverij Querido te interesseren. Het boek met illustraties van Fiep Westendorp won ook een Zilveren Griffel. Otje kreeg de Gouden Griffel in 1981.Om de drukte te ontvluchten, was Schmidt steeds vaker in Zuid-Frankrijk. Maar hier miste ze haar vrienden en de gezelligheid. De relatie met Van Duijn werd bovendien steeds problematischer: hij was ziek, erg jaloers en somber. Ze keerden daarom terug naar Nederland. Daar koos Van Duijn voor de dood. Schmidt was aan zijn zijde. Na deze ingewikkelde periode pakte Schmidt haar pen weer op, maar veel verscheen er niet meer. Wel stond ze uitgebreid in de belangstelling met vele interviews, optredens en herdrukken van haar werk. Na de Constantijn Huygensprijs in 1987 kreeg Schmidt in 1988 de Hans Christian Andersenprijs uit handen van Astrid Lindgren. Kort na haar 84ste verjaardag overleed Annie M.G. Schmidt. Drie biografieën werden over Schmidt geschreven. Ook een televisieserie over haar leven volgde. Er kwam bovendien een jaarlijkse Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied, een jaarlijkse Annie M.G. Schmidtdag op 20 mei, een Annie M.G. Schmidtleerstoel voor jeugdliteratuur, een website en Annie Schmidt werd een van de vijftig vensters in de canon van Nederland. Materiaal: foto, elastiekjes Fotograaf: onbekende fotograaf [/expander_maker] | (Carolina de Blank - van den Heuvel ) (1927-2010) PoliticusInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingCarolina Blank kwam ter wereld in Tiel en groeide op in een protestants gezin. Na de oorlog haalde De Blank haar HBS-B diploma om daarna als secretaresse aan de slag te gaan. Bij de oprichting van de Partij van de Arbeid op 9 februari 1946 gaf ze zich direct op als lid. Op haar twintigste liet De Blank zich dopen in de Hervormde Kerk. In 1950 trouwde ze met Ad van den Heuvel. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Gedurende de jaren klom De Blank op binnen de PvdA, van lid naar lid van het hoofdbestuur van de Vrouwenbond. In 1969 volgde het voorzitterschap van het Vrouwenkontact, de opvolger van de Vrouwenbond. Ze presenteerde in 1971 het Eerste Nederlandse Rooie Vrouwen plannen boek. Ook in dat jaar werd ze gekozen als tweede vicevoorzitter van het partijbestuur, in 1972 als eerste vicevoorzitter. Ook werd ze lid van het hoofdbestuur van de VARA en de Reclameraad. Vanaf 1974 nam ze zitting in de Eerste Kamer. Daar verdedigde ze de abortuswet. Op initiatief van De Blank werd in 1974 de Emancipatiekommissie ingesteld, een officieel instituut dat zich met de emancipatiethematiek bezighield. Op 10 april 1975 werd De Blank gekozen tot partijvoorzitter van de PvdA. Twee jaar later werd ze herkozen, maar in 1979 stapte ze op toen het tweede kabinet Den Uyl er niet kwam. Vanaf 1979 was De Blank lid van het Europees Parlement. Mede op haar initiatief werd een commissie opgericht om een rapport te maken over de positie van vrouwen in de Europese Gemeenschap. Van 1982 tot 1984 was ze lid van de commissie die hier onderzoek naar deed. Ook werd ze in 1984 lid van de Commissie Rechten van de Vrouw en voorzitter van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Na haar politieke loopbaan bleef ze nog actief binnen het IKV. De Blank overleed op 83-jarige leeftijd in haar woonplaats Heemskerk. Materiaal: foto borduurwerkje Fotograaf: Bert Verhoef [/expander_maker] | (Ellen Ruth Danby) (1921-2016) KunstschaatserInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingEllen Ruth Danby werd geboren in Amsterdam als dochter van een Duits-Joodse vader en moeder. Ellen hield van dansen en muziek en in 1933 werd ze verliefd op het ijsdansen. Omdat ze talent had, mocht ze van haar ouders op les. ’s Winters gaf ze met haar danspartner en een bevriend duo demonstraties op het ondergelopen land van boerderijen rondom Amsterdam. Toen de oorlog uitbrak kwam er een einde aan deze optredens. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] In september 1941 werden alle publieke plekken, zoals schaatsbanen, verboden verklaard voor Joden. Ellen mocht ook niet meer naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding. Zus Margaret schatte de situatie ernstiger in dan de rest van de familie en dook onder. Vader, moeder en Ellen werden in 1943 op transport gezet naar Westerbork. Vader en moeder werden op transport gesteld naar Sobibor en werden daar vermoord. Ellen had in Westerbork opgegeven dat ze nationaal kampioene kunstrijden was. Een leugen die er voor zorgde dat ze voorlopig niet op transport hoefde. Kampcommandant Gemmeker wilde haar namelijk zien optreden en daarom werd Ellen te werk gesteld bij een boer. Hier kon ze op de bevroren vijver trainen. Door het uitblijven van vorst kwam het nooit tot een optreden. Na haar verblijf op de boerderij werkte ze als dienstmeisje bij de kamparchitect, maar als straf voor het feit dat ze dronken was gevoerd door een Duitse officier werd ze op transport gesteld naar Theresienstadt. Hier leerde ze Jan Burka, een Tsjechische medegevangene, kennen. Ellen en Jan overleefden het kamp. Ze liftten naar Amsterdam en trouwden in oktober 1945. Ze kregen twee dochters: Petra (1946) en Astra (1948). Ellen Burka won in 1946 en 1947 de voorloper van de Nederlandse kampioenschappen kunstrijden. Ze ging schaatsles geven en verzorgde de choreografie van de Eerste Nederlandse IJsrevue. Jan Burka werkte als beeldend kunstenaar maar leed erg onder de dreiging van de Koude Oorlog. In 1951 vertrok het gezin daarom naar Canada. In Canada hield Ellen Burka haar verleden verborgen. Ze bouwde een nieuw leven op en bleef schaatsles geven. Het huwelijk met Jan Burka hield echter geen stand. Om haar gezin te kunnen onderhouden ging Ellen nog meer lesgeven. Dochter Petra bleek ook talent te hebben. Zij voerde als eerste vrouw de triple Salchov uit, een drievoudige sprong op het ijs. Drie jaar later werd ze wereldkampioene. Ellen Burka zou daarna coach zijn tijdens zeven winter- spelen en vijfentwintig wereldkampioenschappen. Ze bracht diverse schaatsers naar de wereldtop en won zelf een goed aantal sportprijzen. Ellen Burka overleed in Toronto op 95-jarige leeftijd. Materiaal: Foto, collage, katjes Fotograaf: Astra Burka [/expander_maker] | (1915-1942) Jazztrompetist en bandleiderInzoomen? Beweeg cursor over foto of klik vergrootglas en dubbelklik. Terug naar onze winkel of naar complete catalogus. U kunt ook op afspraak onze portretten bezichtigen.BeschrijvingOpgegroeid in een zeer muzikale Joodse familie, moet Clara al jong in aanraking zijn gekomen met het trompetspel van haar broer Louis. Hij stond bekend als ‘the Dutch Armstrong’ maar overleed op jonge leeftijd bij een auto-ongeluk. Clara leerde de trompet te bespelen en werd op zestienjarige leeftijd opgemerkt door de Rus Leo Selinsky. Hij toerde met zijn band de Blue Jazz Ladies door Europa en Clara ging mee maar bij thuiskomst sloot ze zich aan bij de Schirmann Jazz Girls. Met deze band trad ze in diverse landen op. [expander_maker id="4" more="Lees meer" less="Lees minder"] Een vrouwelijke jazzband was nieuw in Europa maar critici namen het niet al te serieus. Clara’s talent werd echter wel opgemerkt en ze besloot een eigen orkest te beginnen: Clara de Vries and her Jazz-ladies. Haar trompetspel werd gewaardeerd en ze behoorde tot de beste Nederlandse danstrompettisten. Ook Louis Armstrong was onder de indruk van haar trompetgeluid: “‘That Louis De Vries, he had a sister Clara with a ladiesband. Oh boy, she could play that horn!” Clara trouwde in 1936 met trompettist Willy Schobbe(n) maar met de inval van de Duitsers werd het steeds moeilijker voor de Joodse Clara om op te treden. Hoewel steeds duidelijker werd hoe ernstig de situatie was, wilde Clara niets weten van onderduiken. Samen met haar ouders werd ze op 15 oktober 1942 op transport naar Westerbork gesteld. Vier dagen later volgde de reis naar Auschwitz. Na aankomst werd ze direct vermoord. Tegenwoordig herinnert een straat in Rotterdam aan Clara. Van haar trompetspel zijn helaas een geluidfragmenten bekend of bewaard gebleven. Materiaal: foto, textiel, borduurdraad Fotograaf: onbekende fotograaf [/expander_maker] |
| Content | ||||||
| Weight | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B |
| Dimensions | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B | N/B |
| Additional information |
