Ze vertrok in 1875 naar München om in de leer te gaan bij een aantal schilders. Drie jaar later was Parijs aan de beurt. Hoewel ze niet veel op had met het werk van de impressionisten werd ze in Parijs geïnspireerd door de omgeving. Niet alleen in Nederland maar ook in Frankrijk kreeg Schwartze steeds meer succes met haar werk. Haar keuze voor pastel, waarmee ze snel kon werken, viel in de smaak bij haar opdrachtgevers. Ook het Koninklijk Huis liet zich door Schwartze portretteren en haar roem werd nog groter. Als eerste vrouw werd ze in 1896 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Diverse onderscheidingen vielen haar te beurt. In 1889 won ze de Gouden Medaille op de Internationale Tentoonstelling in Parijs. Vermoedelijk maakte Schwartze gedurende haar leven meer dan duizend werken en hoewel ze zeer goed verkochten waren de kritieken niet altijd positief. Sommigen verweten haar een gebrek aan diepgang.

Na een lange vriendschap trouwt de dan 55-jarige Schwartze in 1906 met Anton van Duyl. Na zijn dood in 1918 bleef ze diepbedroefd achter. Slechts enkele maanden zou ze hem overleven. In die periode signeerde ze haar werk met Thérèse van Duyl. Ze stierf op 23 december 1918 en werd begraven op Zorgvlied in Amsterdam. Het grafmonument met dodenmasker,  gemaakt door haar zus Georgine, werd later verplaatst naar de Oosterbegraafplaats.

Lizzy Ansingh, nicht van Schwartze, zorgde er in 1919 voor dat er een herdenkingstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam werd gehouden. Ook richtte ze met een aantal anderen de Thérèse van Duyl-Schwartze Stichting op. Deze stichting steunt Nederlandse kunstenaars om zo ook de Nederlandse portretkunst in stand te houden. Cora Holleman en Pieternel Rol publiceerde in 1998 een monografie over Thérèse Schwartze.

Materiaal:   foto, verf, borduursel

Fotograaf:  zelfportret