Van Zuylen schreef tal van verzen bij speciale gelegenheden en zogenaamde portretten. Anoniem publiceerde ze in 1763 een stuk waarin ze de vooroordelen over haar adellijke milieu aan de kaak stelde. Iets wat haar ouders haar niet in dank afnamen. Het stuk was terug te vinden in diverse achttiendeeeuwse bibliotheken en was ook in Frankrijk en Duitsland bekend. Hoewel er in de tussentijd een zoektocht naar een geschikte huwelijkspartner ondernomen was, was die nog niet gevonden. In juni 1766 besloot ze voor het celibaat te kiezen. Uit brieven blijkt dat de leraar van haar broers, Charles- Emmanuel de Charriere, verliefd was op Belle maar ook bang was niet goed genoeg te zijn. Uiteindelijk zou het in 1771, op initiatief van Van Zuylen, tot een huwelijk komen.

Het stel ging wonen bij Colombier in Zwitserland. Het huwelijk bleef kinderloos. Vanaf 1784 nam ze het schrijven weer op. In hetzelfde jaar verscheen haar roman Lettres neuchâteloises, geïnspireerd door Sara Burgerhart van Betje Wolff en Aagje Deken. Ook haar latere boeken waren reacties op het werk van anderen of op recente gebeurtenissen. Naast literatuur gaf Van Zuylen ook aandacht aan muziek. Ze schreef een aantal opera’s en publiceerde drie bundels met sonates voor klavecimbel. Het huwelijk met De Charriere leverde haar weinig levensgeluk op, zo is op te maken uit haar brieven.

Met Benjamin Constant correspondeerde Van Zuylen veel. Hij bezocht haar ook in Zwitserland. Veelal hadden ze het over politiek. Van Zuylen was ongerust over de ontwikkelingen in Europa. Daarnaast correspondeerde Belle met enkele jonge Zwitserse vrouwen. Ze adviseerde hen hun eigen pad te kiezen en hun talenten te ontwikkelen. Zelf hield ze er ook niet van zich te moeten aanpassen aan wat er van haar verwacht werd. Van Zuylen vond het van belang haar kennis over te dragen op anderen.

Al gedurende haar leven werd Van Zuylen gewaardeerd, alhoewel haar werk niet in grote getalen werd gedrukt. Ze hoefde er ook niet van te leven. Na haar dood raakte het schrijven van Van Zuylen in de vergetelheid. Met de herontdekking door de Franse criticus Sainte-Beuve in de jaren dertig van de negentiende eeuw kreeg haar werk ook in Nederland weer aandacht. In 1906 verscheen de eerste biografie over Belle van Zuylen, maar rond 1970 kwam de belangstelling pas echt op gang toen Simone Dubois over Van Zuylen publiceerde. Tussen 1979 en 1984 verscheen het complete werk van Belle van Zuylen bij uitgever Van Oorschot. Daarna verschenen nog enkele biografieën. Het Genootschap Belle van Zuylen publiceerde tot 2016 elk jaar de Cahiers Isabella de Charrière/Belle de Zuylen papers.

Materiaal:   foto, lepel, kralen

Fotograaf:  Quentin de la Tour