In 1838 verscheen Hasebroeks eerste roman, Te laat, over een ongelukkige liefdesgeschiedenis. Het boek, dat anoniem verscheen, kreeg goede kritieken. Een tweede roman volgde snel, Elize. Ook deze titel werd goed ontvangen. In de daaropvolgende twee jaar verschenen nog twee publicaties. In haar werk was de verhouding tussen de seksen een belangrijk thema. Zij achtte zielsverwantschap tussen man en vrouw van groot belang voor een gelijkwaardige relatie. Later legde Hasebroek zich steeds meer toe op het schrijven van stichtelijke werken, onder invloed van de protestantste Réveilbeweging.

Hasebroek en haar broer verhuisden in 1843 naar Breda. Na zijn huwelijk in 1847 vertrok Hasebroek naar Wijk bij Duurstede. Samen met barones Van Ittersum richtte ze een zondagsschool op en bezocht ze de zieken. Steeds meer stelde ze haar leven in dienst van anderen. Wel publiceerde ze nog een aantal stichtelijke werken en vertalingen. In 1887 overleed Hasebroek. Hoewel ze tijdens het eerste deel van haar carrière werd geroemd vanwege de uitgebreide uitwerking van de psychologische aspecten van haar karakters, is Hasebroek niet tot de canon van de Nederlandse schrijvers gaan behoren.

Materiaal:   foto, gedroogde rozenblaadjes

Fotograaf:  H.W. Last/A.J.Ehnle